Fout

In de prachtige parkstad zijn nog van die heerlijke straten te vinden waar de sfeer van weleer overheerst. Met hier en daar een mooi huis met een grote tuin. Landelijk gelegen aan de rand van bos, weide of park. Rust en ruimte. Van de plekken die al rijkelijk bloeiden in de tijd dat we nog sprake van de oostelijke mijnstreek. Ik zorg er tijdens het halen van een frisse neus altijd voor dat één van deze straten even de revue passeert. Maar niets is heilig en helaas is het zo dat het moderne ongerief deze verstilde plekken in de tijd verstikt middels het meedogenloos pretentieus gekoketteer van de statushongerigen. Ze mogen van mij pronken met hun veren, maar het stoort me dat ze in hun jacht naar opvallendheid een massale aanval doen op authenticiteit.

In de landelijke straat waar ik deze keer wandelde, had ik al waargenomen dat sinds enige tijd de grootste dealer van beroerde zaken grif handelde in wat in vroeger jaren een rustig stuk landbouwgrond was. Ik wist dat daar inmiddels potsierlijke op mediterrane leest geschoeide bunkers zijn verschenen, afgewisseld met pseudo-rustieke boerderettes. En dus ook afgewisseld met de echte parels uit het verleden.

Maar wat ik vanavond tijdens mijn rondgang voor één van deze aangeklede betonkolossen zag tartte mijn irritatietolerantie op alle fronten. Zo’n beetje elke fout die denkbaar is, werd irritant manifest. Ik zag een ‘voortuin’ die bestond uit zwarte bestrating. Een echte Delatuin met drie palmbomen. Jawel, van die lelijke subtropische planten die bij het minste graadje vorst in het noppenplastic verdwijnen moeten. Op de oprit stond een auto met vier cirkeltjes. Het  Duitse automerk van de jongens van ik wil wel, maar ik kan me nèt niet die ene cirkel met driester permitteren. Een bolide bovendien in donkergrijs, om de kleurloosheid van het bestaan te onderstrepen. In de schaduw stond een klein kleurrijk exemplaar te blinken. Overduidelijk het autootje van het vrouwtje. Naast het huis een strook gras waar een sproeier water verkwistte. Een blik op de achtertuin liet een verhoogd stuk tuin zien. Overheerst door een terras met trendy neprieten grijs plastic meubilair. Daarachter weer een klein stukje gras. Op het gazonnetje een man achter een grasmachine. Maar daar waar een normale man een postzegel met ellebogenstoom scheert, bediende deze patser zich van elektriciteit. En om het foute beeld helemaal compleet te maken: de pseudo-kale haardracht van de man.