Sociaal

In de krant las ik het volgende bericht: ‘Olifanten zijn hartstikke slim en sociaal’. Uit onderzoek blijkt dat de grootste viervoeters eigenschappen hebben die we normaal gesproken alleen aan ons mensen toeschrijven. Waar wetenschappers zich al niet mee bezighouden! Steek als nuchtere amateur je neus buiten de deur en aanschouw het zelf. Niet alleen onze soort is in staat samen te leven, ook onze geschubde, gevederde en gehoefde medeschepselen hebben behoefte aan vertoeven in de gemeenschap. Zwerm, kudde, roedel, vlucht. Kijk zelf en zie hoe de ganzen een perfecte v vormen, zie hoe een school vissen behendig een rover ontwijkt en ontwaar het solidaire gedrag van een kolonie mieren. Een kind snapt dat een vorm van communicatie daarbij onontbeerlijk is. Een leek weet dat het geheel meer is dan de som der delen.

Helaas is er in de ontwikkeling van onze beschaving iets misgegaan en zijn we het contact met het dierenrijk kwijtgeraakt. In ons zelfzuchtige streven naar superioriteit noemen we de mens de kroon der schepping en ontzeggen we de dieren het vermogen tot communiceren. Dieren zijn gereduceerd tot kille en instinctieve op zelfbehoud beluste wezens. Niet in staat tot enig sociaal gedrag.
In de praktijk van alledag neigen we juist zelf gemakzuchtig naar winstbejag van het individu. Persoonlijke vrijheid is een sterkere waarde dan solidariteit. Gelukkig toont een wetenschappelijk onderzoek nu aan dat we nog veel kunnen leren van de dieren. Dat de zelfprojectie van de egoïst op de dieren misplaatst is. Dat we onze vermeende superioriteit naar het rijk der fabelen kunnen verwijzen. De heerszucht van het menselijke individu, de olifanten halen er collectief hun neus voor op.