Duivelsbosch

Op een rustige namiddag loop ik tijdens een van mijn wandelingen langs de muur van het eeuwenoude katholieke complex in onze Parkstad. Voor mij kuiert een viertal druk in gesprek gewikkelde wandelaars. Plots duikt tussen hen een wielrenner tevoorschijn. Als een duveltje uit een doosje sprint deze sportieve senior soepel bergop, zijn conditie opkrikkend dan wel trainend voor een of ander veteranenevenement.
Ik was het even vergeten, maar sinds het Nederlands wielerkampioenschap heeft onze regio een geasfalteerd bospad erbij. Waar vroeger sportiviteit in het bosquet Rolduc louter bestond uit rondjes rennen door middelbare scholieren tijdens gymles, heeft men dit nu uitgebreid met een professionele activiteit op het hoogste nationale niveau. De nieuw gecreëerde col fungeert sinds deze zomer als scherprechter voor de goed getrainde renner. Passend Duivelsbosch gedoopt om te dienen als diabolische kuitenbijter voor de strijdlustige rijder tijdens de grote finale.
Ik vind het contrast prachtig. Het heilige oord getransformeerd tot het profane parcours van de bokkenpoot. Als een heer op kop, een biefstuk in je kruis en met de duivel op je hielen.
Tijdens het lopen moet ik ineens denken aan een voormalig politiek leider van het CDA. Dries van Agt droeg zijn geloof uit, ook op de fiets. Want hij was een liefhebber van de katholieke volkssport bij uitstek: het wielrennen.
Ik herinner me in het bijzonder een uitspraak van hem waarvan de betekenis nu volledig duidelijk wordt. Want reeds in de jaren zeventig moest hij geweten hebben hoe zwaar het trappen langs het complex zou moeten zijn. Maar als volleerd fietser was hij toen al wars van vrees voor deze helse klim. Getuige zijn spreuk: ‘Voor de duvel niet bang!’

Mediacircus

'Senk joe!'

Is weer voorbij die mooie sportzomer. Een lange periode, rijkelijk gevuld met imposant opgezette evenementen, boordevol tragiek en heroïek, opgestuwd door spierkracht en souplesse, uitgebalanceerde creativiteit verkregen uit krachtige trainingsarbeid. De sportkaravaan toog allereerst richting Oost-Europa. In aanloop naar het festijn met de vijf ringen nog even een tennispartijtje ballen op gras en een rondje trappen rond de Eiffeltoren. Alles onder het mom deelnemen is belangrijker dan winnen. Wat hebben we afgezien, wat hebben we genoten. Herinnert U zich alle decepties en successen nog? En vooral het talent van de praatprogrammamakers en hun gasten om alles handen en voeten te geven? Babbelen aan een tafel vol gezellige knabbels en stemmige drankjes, in een tv-studio dan wel sfeervol op locatie? Sport, voor de liefhebber een lange warme zomer waarbij geen enkel detail onbelicht blijft. Voor de mensen die niet van sport maar wel van tv houden een heuse tour de force deze lange periode door te komen. Of hebben zij hun hart kunnen ophalen aan series op herhaling? Of toch eindelijk tijd voor dat ongelezen boek?

Is weer voorbijgevlogen, die sportieve zomer. De tv-studio’s worden weer winters opgetuigd met geijkte programma’s. Ego Mart spoedig ingeruild voor spraakwaterval Matthijs. De bekende series weer vanonder het stof, de vaste programma’s op de vaste tijdstippen. Ondertussen zijn we weer terug op aarde, hebben we familie en kennissen laten delen in onze vakantieavonturen en onze kleurrijke foto’s op facebook geparkeerd. We hebben het werk hervat, de kinderen weer naar school. Het mediacircus richt de komende tijd de aandacht weer volledig op een vergeten fenomeen. De verkiezingscampagne geraakt allengs volop in de schijnwerpers. De avonden worden merkbaar donkerder.

Hiaat

De vakantie is voor ons een gelopen koers. Ik trek even de stoute schoenen aan en verhaal over een hiaat in de organisatie van ons paradijsreisje. En wel eentje met een dubbele bodem. Wat was het geval?
Na enige jaren vakantie dichtbij huis besloten we dit jaar de grenzen van ons geliefde vaderland te overschrijden. Onze dochter had haar oog op Wales laten vallen en wenste een lift naar dit verre oord. Wij vervulden met genoegen en eenmaal aan de overkant van de haringvijver bleven we graag een weekje langer om het in het Verenigd Koninkrijk hogerop te zoeken. Zo was het plan en zo hadden we het geprepareerd. We namen afscheid van onze dochter die de nobele taak had onze bolide ongeschonden van links weer naar rechts te sturen. Ze nam wat overbodige spullen van ons mee naar huis, waaronder mijn ‘gewone’ schoenen. Met the Highlands in het verschiet zou ik het perfect afkunnen met louter stevige wandelschoenen. En daar begon het een beetje te wringen. Voetstoots was ik ervan uitgegaan dat mijn paar nog allerminst sleets was. Na de eerste wandeling begon mijn hak echter reeds los te laten. Ook de stevige stappers van mijn betere helft bleken betere tochten gekend te hebben, want de tand des tijds had ook haar een hak gezet. Ze moest bijna blootsvoets lopen vanwege een halve zool. Even dreigde dat we de wandelingen waarop we ons zo verheugd hadden moesten laten lopen, maar gelukkig hield mijn paar stand en kon mijn reisgenote op reserve vervolgen.
Bij thuiskomst hebben we meteen een besluit genomen: volgend jaar gaan we op dezelfde voet verder. Maar dan wel goed geschoeid.