In de bonen

De eurocrisis lijkt gestopt. De knapste koppen hebben vergaderd, politieke zwaargewichten zijn kapitaal doorgezakt in de Bourgondische hoofdstad van Europa. We zijn gered, de Grieken voorop. De euro voelt zich weer safe in de beurs, maakt alweer een gezwinde beweging omhoog. Op koers naar herstel. Feeststemming alom, geen vuiltje aan de lucht. Letterlijk.

Maarre… ‘eerst zien, dan geloven’, prevelde een argwanende burger tijdens een gangbaar rondje straatgesprek. En zo wil ik het ook duiden. Want bij de Zuid-Europeanen moet de broekriem een gaatje strakker. Mediterrane vakbonden roeren zich reeds, stakingen kondigen zich aan, sociale onrust in het verschiet. Kortom, de veilige haven mag dan wel in zicht zijn, de zee blijft onstuimig en onvoorspelbaar. Eén nacht vergaderen kan maanden, ja zelfs jaren van opgebouwde spanning op de markt niet wegnemen. De dreiging van omvallende banken, instortende economieën, de grote financiële kladderadatsch. Collectief boontje komt om zijn loontje. Maar gelukkig heb ik een achterdeur. Letterlijk.

Deze brengt me in mijn tuin. Het dierbare lapje grond dat ik met veel plezier pleeg te verfraaien met allerhande fleurige groei en bloei. Het symbool van vette jaren welvaart, de gemakzuchtige tijd waarin ik mijn benodigde etenswaren haal bij de super in de buurt. Nu zwaar weer dreigt, ligt het voor de hand dat ik meer en meer het luxe vertier inruil voor het gezonde werken aan eigen voedselvoorziening. De spelcomputer en de sportschoenen inruil voor spade, schoffel en klomp. Het boerenlandleven lonkt, het kleinschalige ambachtelijke aanpoten in de eigen moestuin. Ik stap kordaat over mijn lapje grond. In gedachten zie ik het al voor me. Ik zaai, mest en oogst. Over een jaar kan ik mijn eigen boontjes doppen. Letterlijk.

Zuidwaarts

Maandag belooft een spannende dag te worden. Voor onze zoon het lang verbeide moment waarop hij zijn koffers pakt. Of beter gezegd, zijn backpack. De ingewijden weten dan dat Australië de bestemming is, de populaire vorm voor jongeren om hun sabbatical te vieren. Even een half jaartje freewheelen in het diepe zuiden.

Een twintigtal jaar geleden heb ik het op een regenachtige zondag gewaagd mijn kinderen mee te nemen naar de bioscoop. Daar draaide de Disneythriller ‘Reddertjes in Kangoeroeland’. Mogelijk is daar de fascinatie voor het kleinste continent ontstaan. Sedertdien lag menig boek over het mede door Hollanders ontdekte land naast het bed de droom tot leven te wekken. Van Aboriginals tot Ayers Rock, van kangoeroe tot koala, van zandwoestijn tot Zuiderkruis: Australië, het bleef boeien, ja het ging meer en meer lonken.

Na het afronden van zijn studie is onze globetrotter huiswaarts gekeerd om de voorbereiding stevig ter hand te nemen. Met eerdere reizen naar Dubai en China weet hij wat het is lang in de lucht te zweven. Met beide benen op de grond heeft hij de afgelopen weken geregeld wat er geregeld moest worden. Ik hield me afzijdig, zorgde ondertussen voor stevig Hollandse kost. Opdat hij zich optimaal kon wijden aan zijn prachtige project.

Morgen is het zover. Dan staan we in alle vroegte op om niets van het afscheid te hoeven missen. Zelfs de zus van de reislustige vergezelt ons naar Schiphol. De vlucht naar de andere kant van de aardkloot is onvermijdelijk nabij. De grote droom moederziel alleen verwezenlijken. We zijn er allemaal om verschillende redenen ondersteboven van. Rust, vrijheid en ruimte, voor zoonlief is het helemaal top.