Onze regio is heerlijk om in te wonen. Naast het gezellige karakter van zijn bewoners en de glooiende landschappelijke pracht blijken er veel meer plezante etiketten te plakken. Zo hebben we volgens ons regionaal dagblad de meest Duitse stad van het land in ons midden en heeft de provinciale hoofdstad op een belendend gemeenteperceel het predikaat meest Vlaamse dan wel Franse oord van onze geliefde natie. Pronkjuwelen alom waarmee we in de strijd om internationale erkenning volop eer inleggen.
In mijn haast bedenk ik geen plek die meer aanspraak kan
maken op internationale allure dan het kleurrijke Lviv-Lwow-Lemberg-Leopolis,
een stad in Oost-Europa die het binnen de tijdspanne van één luttele eeuw
presteerde om in maar liefst vier landen te liggen. Van Oostenrijk-Hongarije,
via Polen en de Sovjet-Unie naar Oekraïne. Wij Limburgers ten zuiden van de
smalle lijn Grevenbicht – Nieuwstadt doen daar dus niet veel voor onder.
Nu Europa smaller dreigt te worden als gevolg van
Euro-echec, een Europabreed morrend Eurofoob electoraat, ja zelfs een mogelijke
Britse uittreding, gaan we dadelijk nog de boot missen in onze prachtige regio.
Want met onze internationale allure, onze kleurrijke culturele inborst en onze
vrolijke economie gericht op nabijgelegen grensregio’s zijn wij niet alleen de
Nederlanders, maar zelfs de Europeanen bij uitstek: een divers volk met een
gezonde kijk op eigen regio en een reikhalzende blik over de grenzen heen. Daar
waar de Fransen gerust een rode loper uitrollen bij de uittreding van de
Britten, daar rollen wij met genoegen een bont tapijt uit voor de mogelijkheden
die het internationale Europa ons biedt. En mocht het verenigde Europa een
illusie blijken dan ervaren we spoedig Europa op z’n smalst.
