Paard

Ik ben een groot fan van ‘de Wilde Keuken’ van Wouter Klootwijk. De robuuste smulpaap van de Lage Landen behandelt in zijn tv-uitzending alledaagse thema’s die te maken hebben met de inwendige mens. Zo werd enige weken geleden het culinaire fenomeen paard vakkundig uitgebeend. Zelf ben ik geen groot vleeseter, maar ik houd er wel van om mijn bord te sieren met meerdere soorten vlees die Moeder Aarde ons ter beschikking stelt. Zo is het eten van rund, varken en kip gemeengoed in mijn huishouden, naast vis en vegetarisch. Eten wat de natuur biedt, eten wat de pot schaft. En af en toe ook een beetje paard.

Kort na het zien van de hierboven beschreven uitzending dook in de media een bericht op over een bak kant-en-klare lasagne waar paardenvlees in verwerkt zou zijn. En de onverlaat die het product op de markt had gebracht, had verzuimd hiervan melding te maken. Natuurlijk incorrect, maar nadat het nieuwsniemendalletje massaal geconsumeerd was, verwachtte ik dat de storm in het glas snel zou luwen. Niets bleek minder waar. De heksenjacht in de media ontketende zich, overal werd verzwegen paardenvlees ontdekt, ja men sprak er ruimschoots schande van. Wat een leed!

Mij schoten deze brokjes nieuws in het verkeerde keelgat, ik kocht prompt twee onsjes paardenrookvlees en dekte snel de tafel. Want met het eten van paard lijkt me niks mis. Volgens de kenner geldt, hoe ouder het paard, hoe beter de smaak. Oftewel, na een mooie carrière in de manege eindigen als friet zuurvlees. Ideaal.

Maar paard eten willen we niet. Naar mijn idee misplaatste teergevoeligheid. Wat is de moderne mens toch een rund. Of een ezel.

Diavoorstelling

In een kast op zolder valt mijn blik op een stapel stoffige dozen. Een ruime hoeveelheid plastic boxen boordevol met dia’s; plaatjes uit een tijd dat we nog ouderwets in de weer waren met spiegelreflex, filmrolletjes, ja zelfs af en toe zelf afdrukken in de donkere kamer. Meestal maakten we dia’s, fotografeerden belangrijke momenten, brachten in spanning het rolletje weg naar de fotozaak om enige tijd later pas het resultaat te kunnen bewonderen. We maakten een selectie van onze kleurrijke plaatjes en plakten de afdrukken in handzame albums. Zo is menig verjaardagsfeest, vrij vakantiegevoel en voortschrijdend gezinsgeluk vastgelegd.

Nu kieken we digitaal, de ontwikkeling van de techniek heeft in hoog tempo plaatsgevonden. De spiegelreflex is ingeruild voor een handzaam cameraatje in zakformaat dat we dagelijks hanteren om wat dan ook in beeld te vangen. Resultaat meteen beschikbaar op handig schermpje, bewaren of direct wissen en op herhaling. Heerlijk makkelijk en lekker snel.

De grote dozen op zolder hebben we aanvankelijk ingeruild voor zilveren schijfjes en tegenwoordig rubriceren we alles op één harde schijf en niet te vergeten ook op een back-up. Duizenden bestanden in tientallen mapjes bijeengebracht, netjes gerubriceerd en overzichtelijk weggezet. Gemak dient de mens, we shoppen onze foto’s, delen on-line onze beelden met familie en vrienden en experimenteren dat het een lieve lust is.
Maar één ding uit het analoge verleden blijven we trouw. Tweemaal per jaar maken we een selectie, zenden de uitverkoren bestanden naar de fotograaf en plakken de plaatjes vol trots in het album. Hoezeer de techniek ook voortsnelt, we houden het ouderwetse fotoboek in ere. Natuurlijk draaien we nog steeds geregeld een diavoorstelling. Maar dan wel uitsluitend op onze computer.

Grootheidswaan

Een paar jaar geleden was ik op het eiland Rügen. Dit grootste eiland van Duitsland herbergt het grootste gebouw van Europa: badhotel Prora. Dit gebouwencomplex bevat een reeks van flatgebouwen van zes etages hoog met een lengte van maar liefst vijf kilometer. Nee, nog lang geen Chinese muur, maar een gebouw, uitgedrukt in kilometers betreft naar mijn smaak automatisch een megalomaan project. En dat is Prora ook. Het is het pronkstuk van de Kraft durch Freude-organisatie die werd opgezet door de Nazi’s met als doel goed burgerschap te belonen met een welverdiende vakantie. Even op adem komen aan de kust, lekker uitwaaien op het strand en tussendoor nog volop ruimte voor prachtige partijpropagandabijeenkomsten. Lekker de hersenen spoelen aan de Oostzee. Het project werd in de kiem gesmoord door de oorlog, het gebouw symboliseert de leegheid van de overspannen nationaal-socialistische ambities.

Overspannen ambities. Ook onze tijd kent grootschalige projecten, weliswaar anders van omvang en anders van toon, maar niettemin voldoende scheef om lang stand te houden. Zo is aan het begin van deze maand een bank ons gezamenlijk eigendom geworden met als reden dat deze bank geld investeerde in vastgoedprojecten die tot mislukken gedoemd waren. Projecten in Spanje maar ook projecten in eigen land.

Langs de snelweg bij Utrecht ligt het grootste gebouw van Nederland: winkelcentrum the Wall. Dit achthonderd meter lange rode monster is gefinancierd door de vastgoedtak van de bank. Nadat de hypotheeklasten niet meer op te brengen bleken, werd de bank de nieuwe eigenaar. Nu zijn wij dus gezamenlijk eigenaar van een grotendeels leegstaand project. De geschiedenis herhaalt zich, langdurige leegstand van een lelijke betonkolos. Wederom waardeloze leegheid als uiting van ongebreidelde grootheidswaan.