Afvalbeleid

Afgelopen jaarwisseling heb ik na rijp beraad een belangrijk besluit genomen. Want ondanks het gegeven dat ik me gematigd heb tijdens de feesten van de donkere dagen begon de schaal aardig door te slaan, zodat ik me genoodzaakt zag tegen mijn gewoonte in met een goed voornemen het nieuwe jaar te starten. Want was ik in mijn jonge jaren gezond aan de lichte kant, met het verstrijken van de jaren werd ik allengs ongezond rond. Ik nam me voor het tij te keren door iets minder te consumeren en iets meer te bewegen. Ik kreeg het op m’n heupen en onder het mom van de aanhouder wint nam ik iets vaker de benen richting bos. Om het proces te versterken liet ik het royaal opscheppen tijdens de warme hap achterwege en was er na gedane arbeid minder plaats voor de vloeibare boterham. En warempel, na een aarzelende start is mijn tred geleidelijk aan een stuk lichtvoetiger.
We zijn ondertussen ruimschoots aan de zonnige zijde van het jaar beland, hoogste tijd de balans op te maken. Ik kan wel doorgaan tot ik een ons weeg, maar ik heb voor even mijn buik vol van de Spartaanse schema’s. Het is immers vakantietijd en dan mag ik voor even welverdiend de teugels een beetje laten vieren. Feestvreugde beleven met een extra spiesje op de barbecue, aangelengd met een verfrissend zomerse witte, gebrouwen in een bekende wijk. Tevreden achteroverleunen in mijn eigen bloeiende hof van Eden, de handen wrijvend over mijn geslonken buik. Ik overzie de voorbije tijd en bezie wat komen gaat: mijn afvalbeleid slaat aan, ik kan ondertussen weer wenden naar gewichtiger zaken van het leven.

Dwaallicht

Ik was hem alweer vergeten, maar onlangs was hij weer even in het nieuws. Na twee jaar is hij voorlopig weer vrij, maar mogelijk krijgt zijn vergrijp in hoger beroep toch nog een vervolg, zodat hij nog langer mag zitten. Ik heb het over de waxinelichthoudergooier. Twee jaar brommen voor iets dat het midden houdt tussen een daad van verzet en een schelmenstreek. Een zware straf voor een licht vergrijp, zo is mijn impuls. Ik ben geen jurist, maar iets zegt me dat dit niet klopt. Onevenredig pittig zitten voor zo’n onnozele daad.

In het verleden gold ons land als tolerant, ook als het anti-koninklijke protesten betrof. Zoals bijvoorbeeld in de jaren zestig waar men het sprookjeshuwelijk van onze vorstin ludiek in nevelen hulde. Werk van kabouters. Of waren het provo’s? Tijdgeest, mist bouwen, het hoorde erbij. En bij het huwelijk van onze kroonprins kregen we te maken met een meelbommetje. De onverlaat die het waagde te werpen werd passend gestraft, zo weet ik me te herinneren.
Maar na de laffe aanslag in Apeldoorn sloeg de schrik goed om het hart. Ook de harde schreeuw op de dam heeft geleid tot een luide roep om een stevige aanpak. Het koninklijk gezag heeft eventuele speelsheid bij protest begrijpelijkerwijs uit het oog verloren en duidt alle acties als terreur, moord en doodslag. De monarchie geldt als onaantastbaar instituut, de waxinelichthoudergooier heeft het gemerkt. Ver voorbij de verdraagzaamheid schiet de strengheid door en zitten we naar mijn smaak ietwat op een star dwaalspoor. Vandaar dat ik binnenkort de plaatselijke kerk bezoek en een kaarsje ga branden. Ik houd het bij een bescheiden waxinelichtje. Zonder houder.

Woordliberalisme

Niet doorschuiven maar aanpakken.
Niet aanschuiven maar doorpakken.

De VVD pakt stevig uit.

Afpakken valt te vrezen.
Zoals altijd van de minderbedeelden.
Liberalen in (mantel)pakken.
Inpakken en wegwezen.