Schreef ik enige tijd geleden dat het nieuwe jaar ons een prachtige schone lei geeft omdat we bevrijd zijn van tradities en wat zie ik nu? Het straatbeeld is nu al vroeg bont en blauw gekleurd. Juist ja, slingers en carnavalsmaskers. De mensen hangen weken te vroeg uitbundig de clown uit. Om me groen en geel aan te ergeren!
Er gaat geen dag voorbij of irritatie en boosheid voeren de boventoon. In ons dichtbevolkte land zijn er aanleidingen genoeg. In de trein waar mensen hun aanwezigheid luidkeels onderstrepen. Op de stoep waar de tegels dampend bevuild worden door de trouwe viervoeters. En zeker niet in het minst, op de weg waar beheerst ruim baan gunnende bestuurders voortdurend in het vaarwater gezeten worden door bumperklevers en inhaalmalloten. Op de valreep nog even een autootje meenemen alvorens op de uitvoegstrook aan te sturen. Wegpiraten in een vehikel met vier ringen.
Natuurlijk gebeurt het ook regelmatig dat ik zelf de oorzaak ben van mijn ergernis. Als ik in mijn eigen vingers heb gesneden, als ik een domme fout heb gemaakt of omdat ik niet op de naam van het een of ander kan komen. Dat is de ware ergernis, louter en alleen omdat het volledig aan mezelf te wijten is.
Die andere ergernis vind ik ondertussen stiekem eigenlijk best wel lekker. Ergeren aan anderen houdt in dat ik mijn eigen sukkeligheid verzwak door het te projecteren op het irritante gedrag van die anderen. Mijn tekortkomingen verdwijnen als sneeuw voor de zon, ten koste van de feilbare medemens. Het betreft aldus een vorm van psychologisch parasiteren. O, wat is het toch heerlijk me te ergeren aan anderen!
