Slag

Onlangs reed ik door Sleeswijk - waar in 1864 een hevige veldslag woedde - vredig op de Deens-Duitse grens aan. Ik zag van afstand vrolijke Scandinavische vlaggen wapperen, het gekruiste kwintet compleet. Daarachter de dundoeken van de Duitsers en de Hollanders. De laatste vaan ondersteboven, opmerkelijk dat ook aan de Duits-Deense grens ons boerenprotest vorm krijgt. Of zou er sprake zijn van een vergissing?

Het boerenprotest, er is veel over gezegd en geschreven. Van klimaatgekkies tot trekkerterroristen, alle tussenposities, stikstofneutralen niet uitgesloten. TV-programma, krantenrubriek en smoelenboekdiscussie, je ontkomt niet aan de crisis. Zelf heb ik geen verstand van de stikstofproblematiek, als niet-wetenschappelijk geschoolde moet ik het doen met mijn gezonde boerenverstand. Alleen als ik door de omgeving wandel, zie ik dat Moeder Natuur zich meldt middels het weelderig laten groeien van het nitrogeniumminnende duo braam en brandnetel. Ik ben zelfs zo vrij geweest het brandende plantje om te vormen tot gier, omdat het zo prima als meststof kan fungeren. Door het afgeven van stikstof laat het mijn planten groot en groen groeien.

Weer helemaal thuis van mijn vakantieavonturen, besluit ik op pad te gaan in eigen omgeving. Wachtend voor het verkeerslicht zie ik een camper voorbij rijden. Een vakantie-eigenhymer met aan de zijkant een affiche met een rood hart op een witte achtergrond. Achteraan bungelt een vlag, met het blauw boven, wit in het midden en het rood onder. Maar het formaat verraadt dat het niet de nationale driekleur betreft. Dit protest is duidelijk met de Franse slag gemaakt.

Merken

Vast ritueel aan het begin van de dag. Om op de hoogte te blijven kijk ik tijdens mijn ontbijt graag een journaal. Kopje koffie erbij, uitgeslapen het nieuws consumeren. Schakel ik te vroeg in, dan komt er een vaste keur aan boodschappers voorbij. Een mevrouw met lange blonde haren die mij een gratis slaapadvies geeft (kunt u de slaap niet vatten, lig daar dan niet wakker van), nerveuze burgers die elkaar angst aanpraten en het zeer zeker gaan regelen, een meneer met een witte baard die zich het bos in heeft laten sturen en stomverbaasd zijn oren laat hangen naar de eerste de beste specht, een huisman die zijn fauteuil voor de ogen van het publiek gezellig draait en een onmisbaar nieuw jasje voor mijn ouderwetse radiator.
En stelt de commercie af en toe geen prijs op zendtijd, dan is er altijd wel een zielige Bambi die het net heeft gered.
Reclames zijn helemaal niet aan mij besteed. Ik laat me niet verleiden, mijn koopkracht bestaat uit de kracht niet te kopen wat ik niet nodig heb. Ik heb al een keuken, mijn verwarming functioneert prima, de zetel zit nog even zacht, ik slaap elke nacht best en voel me veilig in mijn eigen huis. En mocht het zo zijn dat er iets sleets geworden is, dan weet ik mijn weg vanzelf te vinden. Ongemerkt ga ik eropuit. Reclamemakers, doet u zich toch geen moeite, die spotjes hebben totaal geen effect op mij. Ik koop immers alleen bekende merken.

Huishouden

Na een indrukwekkende museumloopbaan van negenendertig kwartalen zit ik thuis werkloos op de bank. Omschakelen op een ander leven, het is wel even wennen. Ik ben immers te jong voor de geraniums en te oud voor een carrièreswitch.
Het klinkt dramatisch maar het is natuurlijk baden in luxe. Wat een weelde, deze zee van tijd! De tijd die ik heb benut ik met allerhande zaken, want voor een prepensionado dan wel een postproletariër is er immers genoeg te doen. Naast de nasleep van de overstap heb ik volop boeken te lezen, tuinen te verzorgen en netwerken te onderhouden.
Ik ben permanent aan de slag.

De wekker staat vast op mijn oude tijd, de gebruikelijke ochtendrituelen starten mijn dag. Ik houd me vertrouwd op de been met mijn wandelingen, laat mijn licht schijnen over mijn foto’s en wroet mijn groene vingers noest in moeder aarde.  En is al dat werk gedaan, dan lonkt het huishouden. Niet echt mijn corebusiness, maar ik ga geregeld naar de super, zuig het stof, maak het bed, dweil de vloer en draai de was. Sta vierentwintig zeven paraat. Mijn betere helft houdt een oogje in het zeil.

Nee, dat is ‘old school’ taalgebruik. Ik moet het anders aanvliegen. Moderner, meer trendy. Ik moet zeggen: mijn huishoudcoach monitort en evalueert. Ze heeft veel tools om mijn competentievenster te pimpen. Een boost te geven. Opdat ik ook op linkedin spoedig kan shinen. Werkloos maar niet werkeloos. Ondertussen heeft het moderne bedrijfsleven al flink huisgehouden in mijn vocabulaire.