Familiediner

Sinds ik ruim dertig jaar geleden een ongunstige ruil van langspeelplaten maakte met mijn broer, leef ik op gespannen voet met hem. We zien elkaar nog wel bij familiegelegenheden, maar verder dan oogcontact vanuit de verre hoek komen we niet. Met mijn andere broer is het nog erger gesteld. Wij waren vroeger de beste maatjes, stuwden elkaar hoog op in de damsport, maar sinds ik hem tijdens een officiële wedstrijd een keer heb beetgenomen door te veel schijven weg te nemen bij het slaan, is hij er helemaal klaar mee. Met mij dan. Met mijn twee zussen heb ik gelukkig nog wel prima contact, maar zij kunnen op hun beurt niet samen door één deur. De meiden mijden elkaar, zelfs op mijn moeders verjaardag. Mijn zoon kan er niet meer tegen, is zijn heil Down Under gaan zoeken. En nu is mijn dochter deze week ook al naar een warmer continent afgezakt, mij kil achterlatend. Met mijn betere helft gaat het ook slecht, want sinds we dit kabinet hebben heeft het woord gedoogpartner plots een zware lading gekregen. Tussen mijn schoonvader en mij botert het ook al niet. Hij hangt de verkeerde voetbalclub aan. Danke, bitte! En schoonmoeders zijn traditioneel uit de gratie.

Kortom, mijn familie is een schrijnend geval, alle reden Bert van Leeuwen aan te schrijven voor een verzoenend familiediner op tv. Allemaal apart in de witte limo door de heuvels. We maken nerveus onze opwachting, prevelen beleefd sorry en… aanvallen maar!

Ik heb drie maanden geleden de brief gepost, maar helaas nog geen reactie ontvangen. Ik vrees dat hij er niet intrapt. Zijn we gezamenlijk slechts op de koffie gekomen.