Spelbederf

Toen ik een kleine jongen was genoten gedreven nationale sporters succes na succes. De tijd van mijn lagere school, dat waren de hoogtijdagen van Ard en Keessie, van Ajax en Feijenoord. De heroïek van de sport, het sprak de kleine jongen aan. Ik schaatste op rolletjes en dolde menig tegenstander op weg naar een wereldgoal. De sport werd in die dagen gezond aan de man gebracht.

Met het verstrijken van de tijd drukt het fenomeen sport een steeds sterker stempel op de maatschappij. Sport is handel geworden, de klok rond in de kijker. Het bedrijfsleven heeft het fenomeen volledig omarmd, het is het middel om commercieel te scoren. Sponsoring en skybox zijn vaste begrippen geworden in moderne arena’s. Brood en spelen, sport en munt. De lat ligt hoog en alle middelen worden ingezet. Ja zelfs met dope volop hoop op glorie, mits het in het domein van het publieke geheim blijft.

We zijn ondertussen ruim voorbij de romantiek van het strijdlustige ‘voetbal is oorlog’. Niets is heilig meer, zelfs de Olympus heeft zijn amateurstatus verkocht aan de mammon. Het straatbeeld is veranderd. Trapveldjes zijn ingeruild voor sportaccommodaties, gezellig ouderwetse openluchtbaden vervangen door subtropische paradijzen, de trimbaan is verdrongen door de sportschool.

Ik zet de tv aan en verneem ‘belangrijk’ nieuws. De beursgenoteerde hoofdstedelijke club heeft een nieuwe technisch directeur. In een praatprogramma kauwt men verder uit. Bijzaken verheffen zich tot hoofdzaken, ik zet het toestel uit.

Ik wil sportief zijn en het spel allerminst bederven. Ik erken volmondig dat sport leuk is. Lekker een balletje trappen, een rondje op de fiets of een partijtje schaak. Sport is heerlijk. Maar dan wel graag tussen de bedrijven door.