 |
| Station Spaubeek |
In onze dynamische tijd van technisch vernuft en onstuitbare vooruitgang dienen zich telkens nieuwe mogelijkheden aan. Computers versnellen en vergemakkelijken, ze hebben bijvoorbeeld de aloude vertrouwde combinatie pen en papier naar de marge verdrongen. Tante Post ondervindt hinder van de veel snellere e-mail. We bewijzen onszelf een dienst en ons leven vanuit de luie stoel staat bol van comfort.
Komen we buiten de deur dan treedt ons in veel situaties ook het begrip dienst tegemoet. Ik vraag iets en een mens van vlees en bloed helpt mij. Ik krijg gewenste informatie dan wel ik koop een gevraagd product. Zo werkt het naar mijn smaak nog altijd het best. Maar langzamerhand verzeilen we in steeds meer situaties waarin selfservice het snelle parool is. Mijn meest nadrukkelijke kennismaking met dit fenomeen betreft het openbaar vervoer. Ik ben geboren en getogen op een heus treinstation. Een gebouw waarin mijn vader als stationschef werkte en met zijn gezin woonde. Nu vinden we overwegend kale perrons waar een automaat waakt over al het reilen en zeilen. ‘Vergeet u niet in te checken?’
Heeft u informatie nodig? U benadert per computer een virtuele medewerker die u verblijdt met zinnen als: ‘Ik begrijp dat u een vraag heeft over …’
De bibliotheek in mijn woonplaats is ondergebracht in een nieuw onderkomen. Maar niet alleen dat. Bij het inleveren en lenen van boeken dient de lezer voortaan zelf zijn zaken te regelen. De medewerkers leggen enthousiast en behulpzaam het gloednieuwe systeem uit. Al doende heffen ze hun eigen baan op.
Service. De moderne tijd leunt meer en meer op goedkope oplossingen. Maar de maatschappij betaalt een prijs. Want uiteindelijk zal niemand meer tot onze dienst staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten