Familiediner

Sinds ik ruim dertig jaar geleden een ongunstige ruil van langspeelplaten maakte met mijn broer, leef ik op gespannen voet met hem. We zien elkaar nog wel bij familiegelegenheden, maar verder dan oogcontact vanuit de verre hoek komen we niet. Met mijn andere broer is het nog erger gesteld. Wij waren vroeger de beste maatjes, stuwden elkaar hoog op in de damsport, maar sinds ik hem tijdens een officiële wedstrijd een keer heb beetgenomen door te veel schijven weg te nemen bij het slaan, is hij er helemaal klaar mee. Met mij dan. Met mijn twee zussen heb ik gelukkig nog wel prima contact, maar zij kunnen op hun beurt niet samen door één deur. De meiden mijden elkaar, zelfs op mijn moeders verjaardag. Mijn zoon kan er niet meer tegen, is zijn heil Down Under gaan zoeken. En nu is mijn dochter deze week ook al naar een warmer continent afgezakt, mij kil achterlatend. Met mijn betere helft gaat het ook slecht, want sinds we dit kabinet hebben heeft het woord gedoogpartner plots een zware lading gekregen. Tussen mijn schoonvader en mij botert het ook al niet. Hij hangt de verkeerde voetbalclub aan. Danke, bitte! En schoonmoeders zijn traditioneel uit de gratie.

Kortom, mijn familie is een schrijnend geval, alle reden Bert van Leeuwen aan te schrijven voor een verzoenend familiediner op tv. Allemaal apart in de witte limo door de heuvels. We maken nerveus onze opwachting, prevelen beleefd sorry en… aanvallen maar!

Ik heb drie maanden geleden de brief gepost, maar helaas nog geen reactie ontvangen. Ik vrees dat hij er niet intrapt. Zijn we gezamenlijk slechts op de koffie gekomen.

Perspectief

Vanmorgen ontving ik telefoon. Goed nieuws, aldus de stem aan de andere kant van de lijn. Na een lange tijd van zoeken, schrijven, wikken, wegen en proberen is er een bescheiden houvast. Ik trek de schoenen aan, ga even naar buiten. De blik op de toekomst, ik zie plots de zonnige zijde in volle glorie voor me. Deuren gaan open, hindernissen verbleken in het felle licht. Ik betreed de wereld, maar maak een bescheiden pas op de plaats. Ik houd vast aan wat ik heb, durf nog niet hardop te juichen. Maar... er is weer perspectief!

Spelbederf

Toen ik een kleine jongen was genoten gedreven nationale sporters succes na succes. De tijd van mijn lagere school, dat waren de hoogtijdagen van Ard en Keessie, van Ajax en Feijenoord. De heroïek van de sport, het sprak de kleine jongen aan. Ik schaatste op rolletjes en dolde menig tegenstander op weg naar een wereldgoal. De sport werd in die dagen gezond aan de man gebracht.

Met het verstrijken van de tijd drukt het fenomeen sport een steeds sterker stempel op de maatschappij. Sport is handel geworden, de klok rond in de kijker. Het bedrijfsleven heeft het fenomeen volledig omarmd, het is het middel om commercieel te scoren. Sponsoring en skybox zijn vaste begrippen geworden in moderne arena’s. Brood en spelen, sport en munt. De lat ligt hoog en alle middelen worden ingezet. Ja zelfs met dope volop hoop op glorie, mits het in het domein van het publieke geheim blijft.

We zijn ondertussen ruim voorbij de romantiek van het strijdlustige ‘voetbal is oorlog’. Niets is heilig meer, zelfs de Olympus heeft zijn amateurstatus verkocht aan de mammon. Het straatbeeld is veranderd. Trapveldjes zijn ingeruild voor sportaccommodaties, gezellig ouderwetse openluchtbaden vervangen door subtropische paradijzen, de trimbaan is verdrongen door de sportschool.

Ik zet de tv aan en verneem ‘belangrijk’ nieuws. De beursgenoteerde hoofdstedelijke club heeft een nieuwe technisch directeur. In een praatprogramma kauwt men verder uit. Bijzaken verheffen zich tot hoofdzaken, ik zet het toestel uit.

Ik wil sportief zijn en het spel allerminst bederven. Ik erken volmondig dat sport leuk is. Lekker een balletje trappen, een rondje op de fiets of een partijtje schaak. Sport is heerlijk. Maar dan wel graag tussen de bedrijven door.

Rond en gezond

Sinds kort hebben we er weer een zender bij in ons reeds rijkelijk gevulde tv-aanbod. Eentje die louter aandacht schenkt aan de inwendige mens. Juist ja, de liefde van het televisieminnend publiek gaat door de maag. We kunnen ons de gehele dag smakelijk vergapen aan culinaire hoogstandjes, de klok rond met de koksmuts op. Ik vind het heerlijk.

Hoewel ik allerminst een keukenprins ben, vind ik het werk in de keuken plezierig om te doen. Ik schil, snijd, snipper, kruid, kook, bak, braad en schep op. En experimenteer zo nu en dan met een nieuw recept. Internet inspireert en sinds enige tijd dus ook de smulpapen van het culinaire net.

Ik kijk bijzonder graag naar de makkelijke maaltijd, de snelle gerechten, sober en voedzaam opgediend. De kok die met simpele middelen alledaagse ingrediënten smakelijk gaart. Ik geniet daar met volle teugen van en poog het rap na te koken. Maar er zijn ook van die sterren die koken op de vierkante millimeter. Ze gebruiken ingrediënten waar ik nog nooit van gehoord heb, ze verspillen er lustig op los in hun zucht naar perfectie. Ze draperen op vreemde vierkante borden flinterdunne stukjes vlees en vis op minuscule bedjes op smaak gebrachte groenten, ze hanteren gerei dat mijn bescheiden keuken nog nooit heeft gezien. En ze nemen woorden in de mond die ik als culinair barbaar voor andere zaken bewaar. Laat ik als jongen van de gestampte pot mijn positie samenvatten in een paar korte zinnetjes: op het bord gaat smaak voor schoonheid. Lekker stevig de papillen plezieren en de maag vullen. Rond en gezond. Daar sta ik vierkant achter.

Verjaardagsfiguren

Soms is rond beter, soms vierkant.

Vandaag sprokkel ik de negenenveertig jaar vol, een mooi vierkant van zeven bij zeven. Vierkante verjaardagen, met het verstrijken van de jaren worden ze steeds zeldzamer. Vierde ik dertien jaar geleden mijn zes maal zes, nu moet ik twee jaar langer wachten op het feestelijke kwadrant van acht maal acht.

Ronde verjaardagen blijven altijd even ver van elkaar verwijderd. En heb je de zeven met zichzelf vermenigvuldigd, dan geeft eerstvolgende ronde verjaardag aanleiding tot een extra groot feest. Champagne met zalm, bier met chips, wijn met kaas. En ter verhoging van de feestvreugde een kloddertje mosterd.

Vandaag viert mijn broer deze ronde verjaardag. Hij ligt precies één jaar voor, en wil dat doorgaans graag weten. We starten onze gedeelde verjaardag steevast middernacht met een telefonische felicitatie. Vroeger deelden we zelfs de cadeaus. Een sjoelbak, een strategospel of een dambord.

Op vier mei van het volgende jaar kunnen we samen vieren dat we precies honderd zijn. Ons gezamenlijke eeuwfeest en dat nog wel op de dag van dodenherdenking. Vier november de levendige tegenpool in het jaar, de ideale dag om jarig te zijn. Daar sta ik vierkant achter. En wat mijn broer betreft, voor hem geldt vandaag het gezegde: rond en gezond!