Op tijd

Met een zee van tijd is actie voor mij geen optie. Ik geniet het heerlijke moment en laat het werk nog even rusten. Maar de tijd neemt een loopje met mijn ontspanning en tikt me onverbiddelijk op m’n schouders. Dan rinkelen alle bellen en ga ik over tot de orde van de dag. Dat wil zeggen, er moet plots van alles en nog wat gedaan worden. Geen nood, ik pak het op en regel wat er te regelen valt. Oké, hier en daar een tikkeltje laat, maar kwalitatief beslist aan de maat. Want ik ben het type dat onder druk juist het best presteert. Stress geen probleem want juist gestrest het best. In de morgen pruttelt de motor, in de middag komt de machine op stoom, in de avond draai ik overuren.

Ik ben erfelijk belast. Mijn vader placht ook rust te vinden door het beste te bewaren voor het laatst. Een afspraak maken, de reistijd inschatten en precies op tijd vertrekken. Als een goed spoorman betaamt op het nippertje maar nimmer de boot gemist. 

Mijn betere helft kent een ander ritme. Geen rust voordat het werk gedaan is. In de ochtenduren driftig in de weer terwijl ik nog een kopje inschenk. Zij benut haar tijd, huldigt het gezegde ‘haastige spoed is zelden goed’ en gaat pas na gedane arbeid met een boek op de bank. Ik maak me vervolgens gejaagd uit de voeten en vertrek naar een ander vertrek waar werk aan de winkel is.

We vullen elkaar aldus prima aan, ik hoef dagelijkse activiteiten niet te vervroegen. Ook al zou ik dat willen, na jaren van ingesleten vertraging is het voor verandering toch te laat.