De creativiteit ligt op straat. Vandaag beleef ik het
letterlijk want er staat een straattekenfestival op het programma. Van heinde
en verre komen artiesten ingevlogen om de platgetreden paden van mijn
woonplaats te verheffen. Tevoren heb ik op het internet een voorproefje genoten
van wat me te wachten staat. Ik bewonder tekeningen van onder meer een zwembad,
een stromend riviertje en een leger legopoppetjes. Niets bijzonders, ware het
niet dat de kunstwerken de illusie van drie dimensies wekken. De rand van het
zwembad is opstaand, het riviertje verandert in een waterval die diep in de
afgrond stort en het speelgoedleger staat fier overeind te salueren. Ik verheug
me op wat komen gaat en ga na gedane huisarbeid goedgemutst richting centrum.
En ja hoor, het werk is al in volle gang. Stukjes trottoir
en plein zijn afgezet, de kunstenaars zijn druk in de weer met
voorbeeldtekening, raster en meetlint. Ze hanteren driftig krijt, verf en
penseel, ze nemen afstand en inspecteren hun werk vanaf de beoogde kijkplek. Ik
neem plaats, knijp een oogje toe en het kunstwerk in wording komt reeds
overeind. Ik vind het nu al prachtig, maar moet nog een dag geduld betrachten
omdat het geheel nog niet helemaal uit de verf is gekomen. Ondanks dat is het
al genieten geblazen op straat. Terwijl ik kijk passeert een man met een
blindenstok de kunstwerken, een beeld dat het schouwspel nog sterker maakt.
Verderop loopt een argeloos echtpaar voorbij. Ze houden even halt, werpen een
oppervlakkige blik en zeggen: ‘ik zie helemaal niets!’
3d-tekenen op straat: de ziende mist het, de blinde lijkt
het te zien. Het publiek voegt een extra dimensie toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten