Tweestrijd

Na de Tweede Kamerverkiezingen van afgelopen woensdag is het politieke landschap een tikkeltje veranderd. Hoewel de tweestrijd tussen de grootste partijen een vrijwel exacte kopie bleek van de verkiezingen van 2010, heeft er toch een kentering plaatsgevonden. Het populisme op links is tot staan gebracht en dat op rechts is zelfs duidelijk de mond gesnoerd. Het rode potlood heeft het politieke landschap scherp verdeeld tussen links en rechts. Liberaal kapitaal versus sociaal verhaal, bezuiniging contra subsidie, het individu centraal dan wel op basis van solidariteit. Twee machtige blokken aan beide zijden van het spectrum met daartussenin wat kruimels. De ironie wil dat het duel tussen Rutte en Samsom leidt tot een twee-eenheid, omdat de politieke kemphanen tot elkaar veroordeeld zijn, want ze kunnen nu eenmaal niet zonder elkaar een regering vormen. Dat klinkt best interessant, liefhebbers van het polderen kunnen weer snel aan de slag met hun zalvende woorden. Maar ik denk dat de grote verschillen tussen beide blokken op de lange termijn onverenigbaar blijken en het met veel pijn en moeite geformeerde kabinet spoedig zal barsten.

Met een dergelijke verhouding tussen de partijen is de vraag aan de orde of het politieke bestel niet beter af is met een overzichtelijk tweepartijenstelsel. Dit heeft voordelen, want telkens een regeerbare meerderheid, maar ook nadelen, immers, de kleurrijke veelzijdigheid verdwijnt. Nu het electoraat wordt gedomineerd door de strategische stemmer die zijn eigen idealen wenst te verkwanselen aan de tweestrijd om de macht, is de vraag naar de houdbaarheid van het bestel beslist relevant. Want in de huidige situatie laat het vervolg zich niet moeilijk raden. Over twee jaar nemen we weer het rode potlood ter hand.