In de bonen

De eurocrisis lijkt gestopt. De knapste koppen hebben vergaderd, politieke zwaargewichten zijn kapitaal doorgezakt in de Bourgondische hoofdstad van Europa. We zijn gered, de Grieken voorop. De euro voelt zich weer safe in de beurs, maakt alweer een gezwinde beweging omhoog. Op koers naar herstel. Feeststemming alom, geen vuiltje aan de lucht. Letterlijk.

Maarre… ‘eerst zien, dan geloven’, prevelde een argwanende burger tijdens een gangbaar rondje straatgesprek. En zo wil ik het ook duiden. Want bij de Zuid-Europeanen moet de broekriem een gaatje strakker. Mediterrane vakbonden roeren zich reeds, stakingen kondigen zich aan, sociale onrust in het verschiet. Kortom, de veilige haven mag dan wel in zicht zijn, de zee blijft onstuimig en onvoorspelbaar. Eén nacht vergaderen kan maanden, ja zelfs jaren van opgebouwde spanning op de markt niet wegnemen. De dreiging van omvallende banken, instortende economieën, de grote financiële kladderadatsch. Collectief boontje komt om zijn loontje. Maar gelukkig heb ik een achterdeur. Letterlijk.

Deze brengt me in mijn tuin. Het dierbare lapje grond dat ik met veel plezier pleeg te verfraaien met allerhande fleurige groei en bloei. Het symbool van vette jaren welvaart, de gemakzuchtige tijd waarin ik mijn benodigde etenswaren haal bij de super in de buurt. Nu zwaar weer dreigt, ligt het voor de hand dat ik meer en meer het luxe vertier inruil voor het gezonde werken aan eigen voedselvoorziening. De spelcomputer en de sportschoenen inruil voor spade, schoffel en klomp. Het boerenlandleven lonkt, het kleinschalige ambachtelijke aanpoten in de eigen moestuin. Ik stap kordaat over mijn lapje grond. In gedachten zie ik het al voor me. Ik zaai, mest en oogst. Over een jaar kan ik mijn eigen boontjes doppen. Letterlijk.