Zorg

Begin dit jaar heeft het gilde der tandheelkundigen de vrije hand gekregen de tarieven te bepalen met de bedoeling de kosten in de zorg terug te dringen. Een zoveelste stap op weg naar het liberaliseren van de zorgsector werd daarmee bekroond. Het idee erachter is dat de calculerende patiënt logischerwijs kiest voor de weg naar de zuinigste tandarts. In de praktijk werkt dit niet omdat er andere en belangrijkere redenen ten grondslag liggen aan de tandartskeuze. Zo vind ik het bijvoorbeeld prettig geholpen te worden door iemand die mijn tanden kent, iemand die ik kundig vind en vertrouw. Daarnaast ga ik echt geen onderzoek starten naar een schamele euro vulvoordeel of een bescheiden boorkorting. Of tien kilometer reizen om een procentje te besparen.
In het liberale denken tellen deze zwaarwegende argumenten niet, het zijn louter rationele overwegingen met economische grootheden die verrekend worden. De gedachte is dat de noodlijdende tandarts door de marktwerking gedwongen wordt  zijn tarieven te verlagen, wil hij de moordende concurrentie het hoofd kunnen bieden. Nu blijkt een half jaar later precies het tegenovergestelde het geval. Een lucratieve geldbron werd rijkelijk aangeboord, de prijzen zijn gemiddeld met tien procent gestegen. Bevreemdt het U? Mij in ieder geval niet!
Zorg, het hoort wat mij betreft stevig thuis in de collectieve sector. Dit omdat niemand - rijk of arm, jong of oud - zich kan vrijwaren ooit een beroep te moeten doen op zorg. Solidariteit geldt hier als basisverzekering. Nu het project van het vrijgeven van de tandartsprijzen gedoemd is te mislukken, is de weg naar verstandig en kies beleid weer helemaal vrij. De wal heeft het beleid van minister Schippers kordaat gekeerd.

Water

Het regent. In onze streken een veelvoorkomend en veel beklaagd verschijnsel. De zon verschuilt zich hoog boven de wolken  en neemt naar onze zin te vaak een vrije dag. Terwijl wij onze vakanties voorbereiden plenst het de ganse dag. De natuur laaft zich volop, maar de bloei houdt zich even in. Ook de zomerkoninkjes laten nog even op zich wachten.
Enige dagen geleden ontvingen we een bericht van het waterbedrijf. ‘Door onderhoudswerkzaamheden moeten wij in onderstaande periode de waterlevering tijdelijk beperken.’ De boodschap is duidelijk. Op de vooravond van de aangekondigde dag laten we de badkuip vollopen, emmers met water vullen aan, potten en pannen staan klaar en koffiezetapparaat en waterkoker zijn ook rijkelijk voorzien. Goed voorbereid leggen we ons te rusten.
Op de aangekondigde dag staan we op en draaien de kraan open. Niets te bekennen, nog geen druppel. Een koude douche houden we niet van, we behelpen ons met de emmer en nemen een schepje met de blote hand. De wasmachine is werkeloos, de afwas stapelt zich op en wacht op betere tijden. Tandenpoetsen is geen probleem, maar even niet de gebruikelijke routine bij de kraan. Strijken: het ijzer vullen met water uit een fles. Een dagje waterimprovisatie. Het is goed te merken welke dingen we zonder nadenken gewoon zijn te doen. Vanzelfsprekend. Er is er niets aan de hand want morgen is het waterbedrijf klaar. We maken ons niet druk en vertrouwen er volledig op dat het water spoedig weer door de leidingen stroomt.
Buiten regent het onophoudelijk door. Droog onder de pannen ervaren we het contrast, we kunnen het prima hebben. Buiten willen we het niet, binnen hebben we het niet. Water.

Gat

Werk wordt doorgaans louter met economische termen beschreven. We gaan naar een baas, ook wel werkgever genoemd, we leveren een dienst, ook wel product genoemd en we krijgen daarvoor een financiële vergoeding. We zijn werknemer. Of we ondernemen zelf actie, leveren een dienst of maken een zaak. We brengen ons product voor een bepaalde prijs aan de man. Dat noemen we werk van de zelfstandige, al dan niet zonder personeel.
Zelf ben ik geneigd werk breder te zien en alles wat we doen als werk te beschouwen. Maar veel daarvan is onbezoldigd en telt niet, aldus de econoom. Zo is mantelzorg, ja zelfs huishoudelijk werk geen werk, omdat het niet betaalt.
Nu is de economie, met sleutelwoorden als groei, rendement en consumptie een moderne fetisj. De schoorsteen moet roken. Om de werkgever tegemoet te treden heeft de minister van sociale zaken bedacht dat de actie van de senior - zo noemt men de gepensioneerde medemens teneinde hem te paaien - in rendement moet worden omgezet. Oudere mensen moeten aan de slag, onder gunstige voorwaarden voor de werkgever. Eindeloos tijdelijk onder contract en bij ziekte snel dumpbaar. De jongere senior heeft het nakijken, want aan hem kleven wel de oude bezwaren van in vaste dienst na drie tijdelijke contracten, enzovoort.
Enige jaren geleden sloeg de schrik om het hart van de pensioenspaarder. Er dreigde een gat te ontstaan omdat zijn premie niet voldoende was om zijn beslist duurder wordend seniorenleven te bekostigen. Het zogenaamde pensioengat. Binnenkort is dit woord niet meer actueel. Immers, met het doorwerken van de senior wordt het pensioen opgeheven. En blijft vooral de jongere senior werkloos achter met een groot gat.