De laatste jaren worden we regelmatig verblijd door documentaires waarin 'classic albums' (nee, geen Mozart, Mahler of Mussorgsky) uit de jaren zestig en zeventig muzikaal uitgebeend worden. En meer dan dat. Praatjes met producenten worden rijkelijk afgewisseld met plaatjes van ploeterende helden. Grijs geworden technici zitten wederom achter grote mengpanelen, ze bedienen begeesterd de knoppen en laten je genieten van alle geheimen van opnemen en mixen. En soms mag je even kijken in de keuken van het ontwerp van de hoes. Zeker als dit ontwerp tot enige opschudding mocht leiden in de jaren van de maak.
Jimi Hendrix’ Electric Ladyland bevat zo’n hoes. Een foto met een verzameling ontklede dames siert de voor- en achterkant van de elpee. Openvouwen en het is dubbel genieten. Meer dan een handvol dames die ook meer dan een handvol te bieden hebben. Nee, zo verzekert de deskundige van weleer, de foto had allerminst de bedoeling erotisch te zijn. Louter een afbeelding ter ondersteuning van de titel, zo interpreteer ik snel, laat liever mijn oren hangen naar de klanken van prachtige nummers zoals Voodoo Chile, 1983 en the Burning of the midnight Lamp.
Een dag later bekijk ik een documentaire over de Wallen. De roemruchte Amsterdamse rode zone die van het gemeentebestuur tot werkbare proporties teruggebracht dient te worden. Ik zie een eigenaar van ramen zijn zaken doen. Hij nodigt de documentairemaker uit in zijn morsige kantoortje. Diverse kalenders, posters en kleinere plaatjes versieren het geheel en verraden dat erotiek het hoofdmotief is. De grootste afbeelding herken ik natuurlijk meteen. Het betreft de hoes van Hendrix’ beroemde dubbelelpee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten