Paard

Ik ben een groot fan van ‘de Wilde Keuken’ van Wouter Klootwijk. De robuuste smulpaap van de Lage Landen behandelt in zijn tv-uitzending alledaagse thema’s die te maken hebben met de inwendige mens. Zo werd enige weken geleden het culinaire fenomeen paard vakkundig uitgebeend. Zelf ben ik geen groot vleeseter, maar ik houd er wel van om mijn bord te sieren met meerdere soorten vlees die Moeder Aarde ons ter beschikking stelt. Zo is het eten van rund, varken en kip gemeengoed in mijn huishouden, naast vis en vegetarisch. Eten wat de natuur biedt, eten wat de pot schaft. En af en toe ook een beetje paard.

Kort na het zien van de hierboven beschreven uitzending dook in de media een bericht op over een bak kant-en-klare lasagne waar paardenvlees in verwerkt zou zijn. En de onverlaat die het product op de markt had gebracht, had verzuimd hiervan melding te maken. Natuurlijk incorrect, maar nadat het nieuwsniemendalletje massaal geconsumeerd was, verwachtte ik dat de storm in het glas snel zou luwen. Niets bleek minder waar. De heksenjacht in de media ontketende zich, overal werd verzwegen paardenvlees ontdekt, ja men sprak er ruimschoots schande van. Wat een leed!

Mij schoten deze brokjes nieuws in het verkeerde keelgat, ik kocht prompt twee onsjes paardenrookvlees en dekte snel de tafel. Want met het eten van paard lijkt me niks mis. Volgens de kenner geldt, hoe ouder het paard, hoe beter de smaak. Oftewel, na een mooie carrière in de manege eindigen als friet zuurvlees. Ideaal.

Maar paard eten willen we niet. Naar mijn idee misplaatste teergevoeligheid. Wat is de moderne mens toch een rund. Of een ezel.