Een paar jaar geleden was ik op het eiland Rügen. Dit
grootste eiland van Duitsland herbergt het grootste gebouw van Europa: badhotel
Prora. Dit gebouwencomplex bevat een reeks van flatgebouwen van zes etages hoog
met een lengte van maar liefst vijf kilometer. Nee, nog lang geen Chinese muur,
maar een gebouw, uitgedrukt in kilometers betreft naar mijn smaak automatisch
een megalomaan project. En dat is Prora ook. Het is het pronkstuk van de Kraft
durch Freude-organisatie die werd opgezet door de Nazi’s met als doel goed
burgerschap te belonen met een welverdiende vakantie. Even op adem komen aan de
kust, lekker uitwaaien op het strand en tussendoor nog volop ruimte voor
prachtige partijpropagandabijeenkomsten. Lekker de hersenen spoelen aan de Oostzee.
Het project werd in de kiem gesmoord door de oorlog, het gebouw symboliseert de
leegheid van de overspannen nationaal-socialistische ambities.
Overspannen ambities. Ook onze tijd kent grootschalige
projecten, weliswaar anders van omvang en anders van toon, maar niettemin
voldoende scheef om lang stand te houden. Zo is aan het begin van deze maand
een bank ons gezamenlijk eigendom geworden met als reden dat deze bank geld
investeerde in vastgoedprojecten die tot mislukken gedoemd waren. Projecten in
Spanje maar ook projecten in eigen land.
Langs de snelweg bij Utrecht ligt het grootste gebouw van
Nederland: winkelcentrum the Wall. Dit achthonderd meter lange rode monster is
gefinancierd door de vastgoedtak van de bank. Nadat de hypotheeklasten niet
meer op te brengen bleken, werd de bank de nieuwe eigenaar. Nu zijn wij dus
gezamenlijk eigenaar van een grotendeels leegstaand project. De geschiedenis
herhaalt zich, langdurige leegstand van een lelijke betonkolos. Wederom
waardeloze leegheid als uiting van ongebreidelde grootheidswaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten