Mosterd

Achttienduizend tweehonderd-drieënzestig dagen. Een willekeurig getal. Vertalen we dit naar jaren, dan rolt er precies vijftig uit. Vandaag maak ik beide reeksen vol en vier het feit dat ik precies een halve eeuw geleden in de wieg werd gelegd voor dit aardse bestaan. Niets bijzonders natuurlijk, leefden we bijvoorbeeld op Mars, dan was ik nu ruim zevenentwintig jaar.

Verjaardagen zijn vooral leuk voor kinderen. Cadeaus, partijtjes gelardeerd met lekkernijen. Nu zijn het markeringspunten om even stil te staan en vooruit te blikken. Voor vandaag geldt een gezellig samenzijn in kleine kring. Ik vind grote verjaarsfeesten vooral leuk als anderen het varken zijn, ik geniet op afstand in stilte mee. Ben ik zelf het middelpunt, dan graag op bescheiden schaal.

Vijftig klonk in mijn jeugd altijd zo vreselijk oud. Ik herinner me nog goed toen mijn vader deze mijlpaal bereikte. Volkomen afgeschreven, zo luidde mijn oordeel. Nu pas ik deze onbezonnen houding van toen toe op mijn huidige zijn. Afgeschreven? Economisch misschien wel, maar menselijk allerminst. Volop prettige zaken in het leven van alledag voorhanden om energiek te bruisen, nog allerminst de krasse knar waarmee een illuster tv-duo enige decennia geleden de vijftigplusser placht weg te zetten.

Ik heb afgelopen middernacht mijn verjaardag samen met mijn broer ingeluid. Hij verjaart ook, maar ligt precies driehonderdvijfenzestig dagen voor. Een heel jaar maar liefst, hij betreedt telkens verkennend mijn voorland. Ik gun hem dat van harte en drink in zijn schaduw vrolijk op de toekomst. En misschien drinkt u feestelijk mee. Indien u deze tekst een dag later leest, weet dat ik nog lang niet jarig ben. En u mijn verhaal als mosterd na de maaltijd kunt genieten.