Ambachtelijk bezig zijn, ik had nooit gedacht dat het mij
zou passen. Gezegend met twee gezonde linkerhanden waagde ik ruim een jaar
geleden de stap en zette voet in het atelier van een glasmeester. Gewoon voor
de lol wat stoeien met glas in lood. Met trillende hand pakte ik het mes vast
en sneed mijn eerste stukje glas. Ik kon het!
Ambachtelijk bezig zijn, ik beleefde er plezier aan en onder
mijn handen verschenen spoedig de eerste werkstukjes. Mijn rechterhand was
zowaar in de juiste stand gedraaid.
Aanvankelijk nog een maatje te klein voor eigen ontwerp deed
ik routine op met rechte lijnen en ronde vormen. Eenmaal deze bescheiden
oefeningen gepasseerd ontwierp ik mijn eerste ramen, werkte ze met steeds
vastere hand uit en ruilde saaie deurraampjes in voor mijn eigen kleurrijke
glazen schilderijtjes. In huis ontdekte ik mogelijkheden mijn nieuwe
liefhebberij bont te laten stralen in het licht van alledag. Op zoek naar
inspirerende ramen liep ik door straten, langs huizen, kapellen en kerken. Ideeën
borrelden op en ik trok de stoute schoenen aan. Ik droomde van ambitieuze
projecten, werkte ze uit en overlegde met mijn meester. Ging bij hem op bezoek
en hij stelde prachtig mondgeblazen glas op. Kostbare glasplaten vulden het
atelier. Ik zag mijn nieuwe werkstuk al helder voor mijn geestesoog verschijnen
en in mijn enthousiasme zette ik een onverhoedse stap. O schrik!
Met mijn schoenmaat achtenveertig raakte ik net even de rand
van het glas. Een oorverdovend geluid later werd de schade pijnlijk zichtbaar.
Letterlijk een maatje te groot maak ik nu even pas op de plaats. Maar ga
spoedig vol vertrouwen verder. Want ik weet: scherven brengen geluk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten