Op internet kom je af en toe mooie illustraties tegen die op badinerende wijze wijzen op de glorie van de hedendaagse computertechniek. Zo mocht ik afgelopen week achtereenvolgens genieten van een kolossale fantasie-ipad uit 1953, een minuscuul geheugenschijfje van nu versus een blok geheugen van twintig jaar geleden en een leesplankje met louter computervoorbeelden: van apple via bluetooth naar twitter. Lang leve de moderniteit!
Het is prachtig natuurlijk, maar achter de spot van de prenten schuilt een miskenning van de inventiviteit en denkkracht van de mens van weleer. En dan rijst de vraag in hoeverre vooruitgang ook daadwerkelijk vooruitgang is. Want met het nieuwe wordt het oude gemakkelijk vergeten, zoals zo vaak blijkt uit het handschrift van menig digi-adept, met onkunde behept als hij abusievelijk email spelt. Tevreden leunt hij achterover, zich onvoldoende bewust van de grillen van digitale Damocles. Gaat het mis, gaat alles plat. ‘Gansch het raderwerk staat stil als uw machtige arm het wil’, de stakingsoproep aan de spoorman in 1903, nu staakt het spoor als de software niet wil, zoals afgelopen week het geval rondom Amsterdam. Kijk ik naar mezelf, dan zie ik welke kennis ik van vorige generaties heb verzuimd over te nemen. Ik ben niet in staat een lam te slachten, een fietsband te plakken, om nog maar te zwijgen van de vergeten groenten. Wel ben ik nog van de tijd van schaken en dammen, met hun herdersmat en Haarlemmerzet, nu rekenen de kinderen zich met x-box en wii rijk, hun ledematen door rsi verstijfd.
Vooruitgang. Maar alleen op basis van erkenning van de kracht van het verleden. Met een helder onderscheid tussen email en e-mail.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten