Woordkeus

Tijdens een korte vakantie in ons land liepen we een winkel binnen gevuld met spullen die andere mensen niet meer nodig hebben. Een type winkel dat we kennen als kringloopwinkel, winkel in tweedehandsspullen of - minder bloemrijk - Rd4-winkel. We werden getroffen door de omschrijving die de zaak zelf aan de spullen gaf: welvaartsrestanten. Een prachtig woord dat de geest prikkelt omdat het een extra betekenis toekent. De taal verstrekt niet een louter prozaïsche naam, het versterkt daarenboven met een waardering. Dit fenomeen komen we op allerlei gebied tegen. We verhevigen, verlevendigen en verzachten graag zaken, feiten en gebeurtenissen. Desgewenst duiden we oorlog als conflict of de voetbalsport als oorlog. We geven gewone zaken een odeur van deftigheid, we gunnen alledaagse dingen meer gewicht, we lenen modern over de grens. Immers, een appartement in een staete of residence verkoopt beter, een interieurverzorgster verdient meer geld en een manager heeft meer macht.

De kracht en pracht van de taal is groot, het is heerlijk met woorden te werken en termen te bedenken. Wie geniet niet van een vloeiende zin, een vrolijk vers of een spitsvondige woordspeling? Maar in handen van onverlaten is taal een geslepen instrument om ons te misleiden. Bijvoorbeeld zoals bij mijn voormalige werkgever waar een ‘task force’ onder de noemer ‘samen sterker’ een fusie aangreep om de personele invulling zuinig op te schudden.
De mooie regio waarin wij wonen stond voorheen bekend onder de naam Oostelijke Mijnstreek. Toen het zwarte goud het onderspit moest delven werd deze naam gretig vervangen door het veel vriendelijker klinkende Parkstad. Hoogste tijd op onze hoede te zijn. Want met park wordt wagenpark bedoeld. En dat kan niet buiten een ring.