Spoorloper

Een woord dat meteen mijn aandacht trekt. Ik zie een reportage over de toename van het aantal spoorlopers in Limburg, ondanks de campagne van ProRail. Misschien wel dankzij, want de aandacht vestigen op een fenomeen brengt mensen op ideeën. Mensen lopen spoor omdat ze denken dat de trein zo gek nog niet is. Die kiest doorgaans voor het snelle rechte pad, maar juridisch blijkt dat de kortste weg langs de rails juist van het rechte pad is.
In mijn jonge jaren heb ik me er vaker aan bezondigd. Ik herinner me dat ik samen met mijn oma eens de snelste weg tussen twee stations heb genomen. Ik telkens omkijken, maar zij had het treinschema juist ingeschat. In de jaren zestig heb ik vaak gefietst langs het spoor. Gebruikelijk, ik woonde op het station en zo was ik makkelijk op weg. Een fietstocht over het smalle pad terwijl de intercity naar het noorden winderig langs je heen denderde. Onverantwoord spannend!
Maar de vlegeljaren liggen achter me. ProRail geeft beveiliging ruim baan en sluit alles af met hekken. Ik begrijp het wel, de machinist schrikt telkens weer van de spoorloper. In potentie een levensmoe mens. Maar zou de suïcidaal die voor het spoor kiest zich laten dwarsbomen door een hekje?
De beveiliging van Nederland schiet naar mijn smaak soms een tikkeltje door. Onze speeltuinen zijn door overijverige veiligheidswaan allang gedegradeerd tot saaie lege rekken en kale wipkipplekken. Nu is de spanning langs het spoor ook al weg. Een hek langs het spoor bederft het uitzicht en vernietigt de romantiek. Waan je je niet in een betuttelende gevangenis dan toch op z’n minst op een dood spoor.