Dank

 Tijdens een wandeling op een rustig weggetje hoor ik al vanaf enige afstand het knetterende geluid van een rap naderende scooter. Geen pret voor de oren, maar ik weet dat de zinnen na het passeren nog onaangenamer geprikkeld zullen worden. Want niets stinkt zo erg als de uitlaatgassen van deze dubbel irritante tweewieler. En het is niet alleen de geur, scooters blijken grote hoeveelheden fijnstof de lucht in te blazen. Kortom, het gemakzuchtig laveren tussen snel en langzaam verkeer gaat ten koste van de volksgezondheid. Vreemd dat we daar met z’n allen nog niets aan gedaan hebben.

Als het om het stimuleren van gezond leven gaat is er regelzucht genoeg. Alcohol mag pas vanaf  je achttiende, in openbare gebouwen zijn sigaretten volledig in de ban. De lucht verpesten doe je maar in je eigen vertrouwde huis. Prima, dat streven naar gezonde lucht. Maar voor de tweewieler van de gemakzucht gelden andere regels. Die mogen vrijelijk hun dampen puffen. Nou, ik ruik liever de sigaar van een passant dan het gas van een Italiaanse brommer. Kunnen we er niet iets aan doen? Er is immers een prima alternatief in de elektrische fiets. Ik stel voor dat we de uitlaat van het gewraakte voertuig verplaatsen van achteren naar voren. Fijntjes het stof direct in het gelaat van de berijder blazen, kan deze het product van zijn laffe luiheid alvast een beetje filteren. Kijken hoelang er dan nog gescooterd wordt. De wetgever die dit simpele plan realiseert krijgt van mij alvast eeuwige roem. En allerminst stank voor dank.