Hiaat

De vakantie is voor ons een gelopen koers. Ik trek even de stoute schoenen aan en verhaal over een hiaat in de organisatie van ons paradijsreisje. En wel eentje met een dubbele bodem. Wat was het geval?
Na enige jaren vakantie dichtbij huis besloten we dit jaar de grenzen van ons geliefde vaderland te overschrijden. Onze dochter had haar oog op Wales laten vallen en wenste een lift naar dit verre oord. Wij vervulden met genoegen en eenmaal aan de overkant van de haringvijver bleven we graag een weekje langer om het in het Verenigd Koninkrijk hogerop te zoeken. Zo was het plan en zo hadden we het geprepareerd. We namen afscheid van onze dochter die de nobele taak had onze bolide ongeschonden van links weer naar rechts te sturen. Ze nam wat overbodige spullen van ons mee naar huis, waaronder mijn ‘gewone’ schoenen. Met the Highlands in het verschiet zou ik het perfect afkunnen met louter stevige wandelschoenen. En daar begon het een beetje te wringen. Voetstoots was ik ervan uitgegaan dat mijn paar nog allerminst sleets was. Na de eerste wandeling begon mijn hak echter reeds los te laten. Ook de stevige stappers van mijn betere helft bleken betere tochten gekend te hebben, want de tand des tijds had ook haar een hak gezet. Ze moest bijna blootsvoets lopen vanwege een halve zool. Even dreigde dat we de wandelingen waarop we ons zo verheugd hadden moesten laten lopen, maar gelukkig hield mijn paar stand en kon mijn reisgenote op reserve vervolgen.
Bij thuiskomst hebben we meteen een besluit genomen: volgend jaar gaan we op dezelfde voet verder. Maar dan wel goed geschoeid.