Tocht

Er gaat geen nieuws-, praat- of actualiteitenprogramma voorbij of ze hebben het erover. De tocht der tochten, de elf steden verbonden door ijskoude winterse pracht. De Friese raad van elf verzamelt zich, de rayonhoofden steken hun koppen bijeen en houden het hoofd koel. Nog geen mededeling. De nieuwsmakers stampvoeten hun ledematen warm, houden hun poot stijf en dringen aan. ‘Hoe dik is het ijs? Welke dag? Hoeveel procent kans?’ Komt het er na vijftien jaar weer van of staat de tocht der tochten alsnog op de tocht? Ontdooit het Friese carnaval voordat de eerste fles berenburger is geopend?

Beneden de rivieren gaan mensen onverstoorbaar edoch vrolijk en opgewekt door met hun voorbereiding op hun eigen volksfeest. In schuren zijn de praalwagens kleurrijk in de maak. Voorkamerramen zijn uitbundig omgetoverd tot heuse clowneske carnavalsetalages, dit tot ergernis van de verkilde Hollandse carnavalshater. ‘Drie dagen is drie dagen!’, mompelt deze in zijn snorloze baard en wendt zich spoedig tot de nieuwsrubriek die de situatie van het Slotermeer haarfijn uit de doeken doet. Nog zes centimeter en ’t jeet los.

Het contrast tussen noord en zuid is in de winter het sterkst voelbaar. Heeft Koning Winter zijn eerste vlokje gestrooid, is het eerste waterdruppeltje vorstelijk tot ijs gestold of de noorderling haalt zijn schaatsen uit het vet. Het elfstedenkruisje als hoogste ideaal. Heeft Sint Maarten zich gemeld of raden van elf snellen naar het dichtstbijzijnde dorpskroegje op het kerkplein. De Blauwe Schuit komt van stal en maakt zijn rondgang langs de Limburgse elf. De muziek klinkt, het bier schuimt, de kelen worden gesmeerd. Vrolijke opmaat tot drie dolle dagen. Weer of geen weer, het carnaval staat nimmer op de tocht.