Vakantiehuisje

Zo nu en dan tijdens een wandeling of gewoon thuis aan de koffie dromen we heerlijk romantisch weg bij het idee van een eigen vakantiehuisje. We genieten in gedachten al van onze blokhut in de Belgische Ardennen of onze datsja in de voormalige DDR. Om over onze stuga in Scandinavië nog maar te zwijgen. Meestentijds boeken we tegen de zomer een goedkoop appartement ergens in ons eigen onvolprezen Nederland en zetten we de droom even aan de kant. We genieten ongestoord van een paar dagen rust en vrijheid.
Voor mensen van blauw bloed gelden hele andere principes. Door het volk op het schild getild ontstijgen zij de droom en maken deze tot werkelijkheid. De globe kan niet groot genoeg wezen, ze zoeken de meest exotische oorden op om het contrast met de gewone stervelingen royaal te onderstrepen. Plannen worden gesmeed om een paradijs te laten verrijzen aan de Afrikaanse oostkust. Helaas voor de beoogd troonopvolger blijkt dit een contrast te groot zodat omgezien moet worden naar een alternatief. In tijden van crisis is het behelpen voor hem. Toch weet hij binnen de grenzen van het toelaatbare het uiterste verschil te demonstreren. Hij blijft op het continent en koopt een complex in het noodlijdende Griekenland. Bescheiden in vergelijk met de Spaanse monarch die de kroon spant. Deze dierenbeschermer krijgt het plots op zijn heupen en waagt het op jacht naar heerszucht zijn pijlen te richten op de nobele olifant.

We nemen dit nieuws tot ons en zijn blij vrij te zijn van dergelijke megalomane nachtmerries. We wentelen ons prinsheerlijk in onze gekoesterde droom. En uiteindelijk zijn wij al met een simpel appartementje de koning te rijk.

Spoorloper

Een woord dat meteen mijn aandacht trekt. Ik zie een reportage over de toename van het aantal spoorlopers in Limburg, ondanks de campagne van ProRail. Misschien wel dankzij, want de aandacht vestigen op een fenomeen brengt mensen op ideeën. Mensen lopen spoor omdat ze denken dat de trein zo gek nog niet is. Die kiest doorgaans voor het snelle rechte pad, maar juridisch blijkt dat de kortste weg langs de rails juist van het rechte pad is.
In mijn jonge jaren heb ik me er vaker aan bezondigd. Ik herinner me dat ik samen met mijn oma eens de snelste weg tussen twee stations heb genomen. Ik telkens omkijken, maar zij had het treinschema juist ingeschat. In de jaren zestig heb ik vaak gefietst langs het spoor. Gebruikelijk, ik woonde op het station en zo was ik makkelijk op weg. Een fietstocht over het smalle pad terwijl de intercity naar het noorden winderig langs je heen denderde. Onverantwoord spannend!
Maar de vlegeljaren liggen achter me. ProRail geeft beveiliging ruim baan en sluit alles af met hekken. Ik begrijp het wel, de machinist schrikt telkens weer van de spoorloper. In potentie een levensmoe mens. Maar zou de suïcidaal die voor het spoor kiest zich laten dwarsbomen door een hekje?
De beveiliging van Nederland schiet naar mijn smaak soms een tikkeltje door. Onze speeltuinen zijn door overijverige veiligheidswaan allang gedegradeerd tot saaie lege rekken en kale wipkipplekken. Nu is de spanning langs het spoor ook al weg. Een hek langs het spoor bederft het uitzicht en vernietigt de romantiek. Waan je je niet in een betuttelende gevangenis dan toch op z’n minst op een dood spoor.